Wanneer more kom

Maar toe ontmoet hy vir Helen Enslin . . . Helen met die donker hare, die amper-pers o, die verleidelike postuur. Almal het hom gewaarsku dat Helen nie die vrou vir hom is nie, maar Martin se voete was onder hom uit. Hy het haar begeer soos hy nog nooit iets in sy lewe begeer het nie, en as hy met haar moes trou om haar te kan besit, dan wa hy selfs bereid om dit te doen.

Helen was werklik lief vir Martin, net . . . sy was eerder lief vir die moontlikhede in die man as vir die man self. Sy sou hom na haar smaak moes verander voordat sy werklik gelukkig kon wees, en Martin was nie 'n man wat sommer aan hom laat verander het nie. Dit het hy dan ook vir Lorraine ges, dat hy sy vryheid sou prysgee om met Helen te trou, maar Helen moet nie probeer om aan hom te skaaf nie. En terwyl hy so sit en vertel het van sy wonderlike Helen, het hy nooit die blink van liefde in Lorraine se o gesien nie . . .